Leki moczopędne
Leki moczopędne są niewątpliwie najważniejszym elementem składowym farmakoterapii długotrwałej niewydolności krążenia. Stosuje się je najczęściej w postaci doustnej, czasem w pierwszym okresie dożylnie. Stosowanie dożylne ma istotne znaczenie u chorych ze znacznym zastojem w krążeniu wątrobo- wo-trzewnym, u których wchłanianie leku z przewodu pokarmowego jest upośledzone. Leki moczopędne mogą być stosowane codziennie, co drugi dzień lub nawet co kilka dni. Dawki dobowe leków są następujące: hydrochlorotiazyd 25-100 mg, furosemid 40-80 mg, kwas etakrynowy 50-150 mg, chlortalidon (Hygroton) 50-100 mg, politiazyd 2-6 mg. Zmniejszenie się duszności i ustąpienie objawów zastoju w płucach, zmniejszenie powiększonej wątroby i ustępowanie przesięków oraz obrzęków decydują o ustaleniu długotrwale podawanej dawki leku. Ze względu na ich działanie nie tylko sodo-, ale i potasopędne choremu zaleca się dietę bogatą w potas (jarzyny, owoce), stosuje doustnie chlorek potasowy (2-3 g dziennie) i okresowo kontroluje stężenie surowicze elektrolitów.
Lekiem moczopędnym oszczędzającym potas jest amiloryd stosowany w dawce 10-20 mg/24 h (dostępny w kraju preparat Tialorid zawiera 5 mg amilorydu i 50 mg hydrochlorotiazydu). Spośród antagonistów aldosteronu, a więc również leków moczopędnych oszczędzających potas, szerokie zastosowanie znalazł spiro- nolakton (Aldactone, Verospiron), którego dawka dobowa wynosi 50-200 mg. Stosowanie spironolaktonu łącznie z innymi lekami moczopędnymi może zapobiegać wystąpieniu hipokaliemii.
Dodaj komentarz