Stwierdzenie niedrożności
Mają one na celu zapobiegać zapaleniom dróg żółciowych wskutek zarzucania 'treści jelitowej do wątroby, a także umożliwiać kontrolę odpływu żółci. Wyniki badań porównawczych (25, 29) nie wykazują jednak ich istotnej przewagi nad oryginalną metodą Kasai I, a tzw. wstępujące zapalenie dróg żółciowych jest nadal jednym z najczęstszych i groźnych powikłań pooperacyjnych (40). Aby mu zapobiec, niektórzy zalecają zakładanie lub wytwarzanie zastawek na ramieniu pętli „Y” połączonym z wątrobą. Proponowane jest wgłabianie krótkiego odcin- Jta jelita pełnej grubości lub samej warstwy śluzowej po okrężnym wycięciu
warstwy mięśniowej na długości ok. 2-3 cm bądź przeszczepienie zastawki krętniczo-kątniczej (10, 25, 45, 50). Jak dotąd, żadna z proponowanych metod nie uzyskała powszechnej akceptacji.
W przypadkach, gdy istnieje swobodny odpływ treści pęcherzykowej do dwunastnicy, a niedrożność dotyczy jedynie przewodów wątrobowych, można wszczepić we wnękę uruchomiony i nacięty na szczycie pęcherzyk żółciowy (hepato-, porto-, •ąjstoslomia) zamiast pętli jelitowej (34). Zachowuje się w ten sposób zastawkowy aparat brodawki większej dwunastnicy (Vatera). Ten typ zabiegu zapobiega wprawdzie zapaleniom dróg żółciowych, ale jest obarczony największym odsetkiem zwężeń w miejscu zespolenia (40).
Stwierdzenie niedrożności dotyczącej jedynie obwodowego odcinka dróg żółciowych, czyli według dawnej terminologii wady „operacyjnej”, wymaga zespolenia przewodu wątrobowego również z jelitową pętlą „Y” Roux, ponieważ próby zespolenia go z dwunastnicą kończą się zwykle wtórną niedrożnością albo zarzucaniem treści pokarmowej w kierunku wątroby i zapaleniami dróg żółciowych.
Dodaj komentarz