admin
LEKI WPŁYWAJĄCE NA KRĄŻENIE JELITOWO-WĄTROBOWE CHOLESTEROLU
Cholestyramina. Jest żywicowym wymiennikiem jonowym, w skład którego wchodzi sól czwartorzędowego chlorku amonowego. Nie rozpuszcza się w wodzie i prawie całkowicie nie wchłania się z przewodu pokarmowego. W jelicie cienkim jon chlorkowy wymienia się z kwasami żółciowymi, przerywając krążenie jelitowo-wątrobowe cholesterolu. Znacznie zwiększa się wydalanie kwasów żółciowych z kałem. Powoduje to kompensacyjne zwiększenie biosyntezy cholesterolu w wątrobie do kwasów żółciowych. Prowadzi to do zwiększenia aktywności LDL-re- ceptorów w wątrobie i zwiększonego wychwytywania cząsteczek LDL z krwio- biegu. W wyniku tego bilans cholesterolowy staje się ujemny, a stężenie cholesterolu w surowicy wyraźnie się zmniejsza, przede wszystkim dzięki zmniejszeniu stężenia frakcji LDL.
Dobutamina
Jeżeli skurczowe ciśnienie tętnicze wynosi (lub wzrośnie po norepinefrynie) 9,33-13,3 kPa (70-90 mm Hg), zaleca się podawanie dopaminy. Podobnie jak noradrenalina jest ona naturalnym neuroprzekaźnikiem, ma ona jednak bardziej wybiórczy wpływ kurczący naczynia (skóra, mięśnie), a w dawkach 0,5-2,0 pg/kg mc. na min powoduje rozkurcz naczyń nerkowych i zwiększa diurezę. W dawkach średnich, 2-10 (ig/kg mc. na min, powoduje rozkurcz naczyń nerkowych i zwiększa diurezę. W dawkach średnich, 2-10 pg/kg mc. na min, zalecanych w przypadku wstrząsu, dominuje działanie inotropowo dodatnie, a dopiero w dawce powyżej 20 ug/kg mc. na min występuje silne działanie kurczące naczynia we wszystkich obszarach łożyska naczyniowego.
INHIBITORY REDUKTAZY HMG-CoA
Jednym z istotnych etapów biosyntezy cholesterolu w wątrobie jest przemiana hydroksymetyloglutarylo-koenzymu A (HMG-CoA) w kwas mewalonowy. Reakcja ta jest katalizowana przez reduktazę HMG-CoA. Jej zahamowanie powoduje zmniejszenie biosyntezy cholesterolu i jego stężenia w surowicy krwi. W ten właśnie sposób działają wprowadzone do lecznictwa pod koniec lat 70. inhibitory reduktazy HMG-CoA, zwane także wastatynami. Ich działanie, związane z podobieństwem budowy chemicznej do HMG-CoA, odbywa się na drodze kompetycji.
LEKI O DZIAŁANIU ZMNIEJSZAJĄCYM OBCIĄŻENIE WSTĘPNE
Leki rozszerzające obwodowe naczynia krwionośne łożyska tętniczego i żylnego stosuje się w niewydolności krążenia najczęściej łącznie z leczeniem konwencjonalnym i(lub) „nienaparstnicowymi” lekami o działaniu inotropowo dodatnim. Ich włączenie w niewydolności przewlekłej pozwala czasem na zmniejszenie dawek glikozydów naparstnicy i leków moczopędnych, a w ostrej niewydolności czyni glikozydy naparstnicy bardziej skutecznymi. Stosowane są przede wszystkim w ciężkich postaciach przewlekłej niewydolności (IH°/IV° NYHA), opornych lub słabo reagujących na leczenie konwencjonalne. W świeżym zawale mięśnia sercowego z ostrą niewydolnością lewokomorową są w zasadzie, oprócz leków moczopędnych, lekami z wyboru.
Zmniejszenie stężenia cholesterolu
Zmniejszenie stężenia cholesterolu w surowicy stanowi istotny czynnik w zapobieganiu miażdżycy. Wyniki licznych badań klinicznych, epidemiologicznych i doświadczalnych wykazują, że zmniejszenie stężenia cholesterolu korzystnie wpływa na przebieg miażdżycy. Korzystne działanie nie zależy od rodzaju postępowania terapeutycznego, lecz wykazuje korelację ze stopniem zmniejszenia stężenia cholesterolu w surowicy.
Lista leków wchodzących w intrakcję z doustnymi lekami
Wskazania do ich stosowania omówiono we wstępie. Nadają się zwłaszcza do długotrwałego leczenia przeciwzakrzepowego, które – w celu prewencji powikłań zakrzepowo-zatorowych – powinno być prowadzone przez wiele lat.
Lista leków wchodzących w intrakcję z doustnymi lekami przeciwkrzepliwymi jest bardzo obszerna. Między innymi działanie ich potęguje większość antybiotyków, chinidyna, fenylbutazon, kwas acetylosalicylowy, indometacyna, klofi- brat, a osłabia alkohol, wodzian chloralu, digitoksyna, barbiturany, chole- styramina, glikokortykosteroidy. Równoczesne stosowanie któregoś z wymienionych leków wymaga szczególnie częstego określania czasu protrombinowego.
Adenozyna
Bardzo wiele związków ma właściwości hamowania zlepności i agregacji płytek krwi. Omówione zostaną tylko te spośród nich, które poddano dostatecznie szerokim i wystarczająco udokumentowanym badaniom klinicznym i doświadczalnym.
Adenozyna i jej pochodne. Adenozyna hamuje agregację płytek krwi wywołaną przez kwas adenozynodifosforowy (ADP) najprawdopodobniej w wyniku kom- petycyjnej inhibicji tego związku. Działa ona nie będąc wychwytywana przez płytki krwi. Ze względu na bardzo krótkie działanie (szybko jest rozkładana w surowicy przez deaminazę adenozynową) nie znalazła zastosowania leczniczego.
W leczeniu przewlekłej niewydolności krążenia
W leczeniu przewlekłej niewydolności krążenia coraz częściej, oprócz leczenia podstawowego, zyskują uznanie pochodne nitrogliceryny o przedłużonym działaniu (formy retard). Wśród leków blokujących kanał wapniowy nadal najczęściej stosowana jest nifedypina, mimo jej zaznaczonego działania inotropowego ujemnego na mięsień sercowy.
Wyniki prowadzonych na całym świecie
Znajduje on szerokie zastosowanie w leczeniu niestabilnej i stabilnej choroby niedokrwiennej serca, w profilaktyce powikłań zawałowych, zwłaszcza w prewencji wystąpienia powtórnego zawału i nagłego zgonu sercowego.
Wyniki prowadzonych na całym świecie, na szeroką skalę, badań wielo- ośrodkowych są zachęcające. Wykazały, że podawanie kwasu acetylosalicylowego wyraźnie zmniejsza śmiertelność i zagrożenie wystąpienia ponownego zawału. Chroni także chorych po zabiegach rewaskularyzacji naczyń wieńcowych przed niedrożnością pomostów żylnych. Nie udowodniono natomiast (badania wieloośrodkowe: United States Physicians’ Health Study British Doctors’ Trial), aby stosowany w prewencji pierwotnej choroby niedokrwiennej serca miał istotny wpływ na zmniejszenie śmiertelności z powodu chorób układu krążenia. Stosowanie go w tym celu może być tylko uzasadnione u osób (zwłaszcza mężczyzn), u których istnieją czynniki zagrożenia wystąpieniem choroby niedokrwiennej serca lub udaru mózgowego. Celowe jest podawanie go chorym z migotaniem przedsionków jako ochrony przed powikłaniami zatorowymi.
Zastoinowa niewydolność krążenia
Zastoinowa niewydolność krążenia poddaje się zawsze w większym lub mniejszym stopniu leczeniu lekami moczopędnymi (p. Część I, rozdz. 2).
Glikozydy nasercowe (p. Część I, rozdz. 1) nie straciły swego znaczenia w chorobach z zaburzeniami kurczliwości mięśnia sercowego i rozstrzenią komór serca i(lub) tam, gdzie mamy do czynienia ze znacznym przyspieszeniem pracy serca (tachykardie, tachyarytmie). W przeciążeniu rozkurczowym, np. wady serca z przeciekiem krwi między jamami serca, są skuteczne dopiero po skorygowaniu wady, chociaż mogą być stosowane również w okresie poprzedzającym zabieg albo u chorych nie kwalifikowanych do zabiegu (np. brak zgody chorego). W wadach z zawężeniami drogi ujścia (np. zwężenie ujścia żylnego lewego) są pomocne w leczeniu niewydolności krążenia, której towarzyszy migotanie przedsionków ze znaczną tachyarytmią lub częstoskurcz. Glikozydy naparstnicy są nieskuteczne, a wręcz przeciwwskazane w przypadku, w którym przyczyną niewydolności krążenia jest przeszkoda mechaniczna (zwężenie zastawkowe lub pod- zastawkowe), w przewlekłym sercu płucnym, nadczynności tarczycy lub kardio- miopatii przerostowej. Nie stosuje się również glikozydów naparstnicy w istotnej arytmii komorowej, zespole WPW, zespole chorego węzła zatokowo-przedsion- kowego i bloku przedsionkowo-komorowym 11° i 111° z bradykardią.
W ostatnich latach
– 1 mg siarczanu protaminy zobojętnia 100 j.m. heparyny, podaje się dożylnie w postaci 1% roztworu 50% w ten sposób określonej dawki.
W ostatnich latach wprowadzono na rynek farmaceutyczny preparaty mało- cząsteczkowej heparyny (masa cząsteczkowa 1800-8000) otrzymywane przez depolimeryzację zwykłej (niefrakcjonowanej) heparyny. W odróżnieniu od tej ostatniej odznaczają się one lepszą dostępnością biologiczną po wstrzyknięciu podskórnym i dłuższym biologicznym okresem półtrwania. Umożliwia to ich stosowanie podskórne raz na dobę. Mają powodować mniej powikłań krwotocznych.
ROZPOZNANIE WSTĘPNE I MON !TOROWANIE
Kryteria „rozwiniętego wstrząsu” obejmują: – 1) spadek ciśnienia tętniczego poniżej 11 kPa (80 mm Hg) lub o więcej niż 4 kPa (30 mm Hg) u osoby z nadciśnieniem,
– 2) zmniejszenie wydzielania moczu poniżej 20 ml/h,
– 3) objawy upośledzonej perfuzji obwodowej (ochłodzenie kończyn, bladość, sinica skóry),
– 4) zaburzenia świadomości.
Najnowsze komentarze