Blog – Medycyna: Lekarze do domu – Warszawa

Torbiele dróg żółciowych (t.d.ż.) występują najczęściej w postaci zewnątrzwątro- bowych pojedynczych, wrzecionowatych lub kulistych rozszerzeń przewodów żółciowych, rzadziej tworzą ich ubytek lub rozwijają się pod warstwą śluzową dwunastnicy jako choledochocele. Torbielom zewnątrzwątrobowym często towarzyszą rozszerzenia dróg żółciowych wewnątrz wątroby (8).

Mnogie torbiele dróg żółciowych zewnątrzwątrobowych są dużą rzadkością, nieco częściej powstają wewnątrz miąższu wątroby. Szczególną ich postacią są wewnątrzwątrobowe, kuliste lub wrzecionowate rozszerzenia dróg żółciowych, znane pod nazwą choroby Carolego (1958).

Ściana torbieli jest zbudowana ze zbitej tkanki łącznej zawierającej pojedyncze włókna mięśniowe. W wyściółce torbieli u niemowląt można odnaleźć fragmenty nabłonka walcowatego typowego dla dróg żółciowych, który z wiekiem złuszcza się lub ulega zniszczeniu wskutek rozwijających się zmian zapalnych. U dzieci kilkunastoletnich pojawiają się w ścianie torbieli komórki kubkowe charakterystyczne dla przyodźwierniltowej części żołądka i dwunastnicy. Wydzielają one gastrynę i somatostatynę (30). W odcinku obwodowym torbieli występuje zwężenie, czasem zastawka lub wręcz całkowite zarośnięcie światła. Torbiele często współistnieją z innymi wadami dróg żółciowych, zwłaszcza z wysokim połączeniem przewodu trzustkowego z przewodem żółciowym wspólnym.

Przyczyna powstawania t.d.ż., mimo wielu teorii, jest dotąd nie znana. Często uważa się je za wadę rozwojową powstałą w wyniku zaburzenia rekanalizacji światła dróg żółciowych bądź nierównomiernego wzrostu komórek nabłonkowych w drogach żółciowych (Yotuyanagi, 1928). Istnieje możliwość, że powstają one wskutek napływu soku trzustkowego do dróg żółciowych przy wysokim połączeniu z przewodem trzustkowym wspólnym (Babbitt, 1969). Bardzo prawdopodobna jest również teoria zapalnej cholangiopatii zaporowej (Landing, 1974). Według niej przyczyną powstawania torbieli jest stan zapalny dróg żółciowych wywołany zakażeniem wirusowym przebytym w ostatnich miesiącach ciąży lub w okresie okołoporodowym. Powoduje on, że w wąskich odcinkach przewody ulegają zarośnięciu jak w n.d.ż., natomiast ściany przewodów szerokich – osłabieniu i rozszerzeniu. Za słusznością tej teorii przemawia fakt, że niekiedy stwierdza się współistnienie t.d.ż. z wewnątrzwątrobową n.d.ż. Powyższe teorie nie wykluczają się wzajemnie i nie można mieć pewności, czy czasami wady rozwojowe nie stanowią podłoża rozwoju zmian zapalnych.