W leczeniu przewlekłej niewydolności krążenia
W leczeniu przewlekłej niewydolności krążenia coraz częściej, oprócz leczenia podstawowego, zyskują uznanie pochodne nitrogliceryny o przedłużonym działaniu (formy retard). Wśród leków blokujących kanał wapniowy nadal najczęściej stosowana jest nifedypina, mimo jej zaznaczonego działania inotropowego ujemnego na mięsień sercowy.
Obecnie coraz częściej stosuje się leki blokujące kanał wapniowy, które rozszerzając łożysko układu tętniczego, nie mają istotnego wpływu na kurczliwość mięśnia sercowego, których przedstawicielem jest felodypina (tab. 1.4). Prazosyna jest najczęściej stosowana w niewydolności krążenia u chorych z nadciśnieniem tętniczym (tab. 1.4). Niewątpliwie największe uznanie w leczeniu przewlekłej niewydolności krążenia uzyskały w ostatnich latach inhibitory konwertazy angio- tensyny (ACE-I). Można je stosować w monoterapii, jak również łączyć z lekami moczopędnymi i naparstnicą. Najczęściej stosowane leki tej grupy i ich dawkowanie przedstawiono w Części I, tab. 6.5. W Polsce najczęściej stosuje się kaptopryl, enalapryl, perindopryl i cilazapryl.
Idealny lek zwalczający niewydolność krążenia powinien dawać szybką poprawę kliniczną, działać długotrwale, być dobrze tolerowany i tani. Z punktu widzenia mechanizmów patofizjologicznych powinien poprawiać frakcję wyrzutową, zmniejszać napięcie układu współczulnego i hamować układ RAA (reni- na-angiotensyna-aldosteron), zmniejszać retencję jonów sodowych i wody oraz działać rozszerzająco na naczynia i przeciwarytmicznie. Żaden z przedstawionych powyżej leków nie spełnia całkowicie tej funkcji i dlatego często stosuje się kombinacje dwu lub nawet trzech leków. Wydaje się, że kombinacja leku moczopędnego, glikozydów naparstnicy i ACE-I i(lub) azotanów najbardziej zbliża nas do idealnego modelu leczenia przewlekłej niewydolności krążenia.
Dodaj komentarz