Zastoinowa niewydolność krążenia
Zastoinowa niewydolność krążenia poddaje się zawsze w większym lub mniejszym stopniu leczeniu lekami moczopędnymi (p. Część I, rozdz. 2).
Glikozydy nasercowe (p. Część I, rozdz. 1) nie straciły swego znaczenia w chorobach z zaburzeniami kurczliwości mięśnia sercowego i rozstrzenią komór serca i(lub) tam, gdzie mamy do czynienia ze znacznym przyspieszeniem pracy serca (tachykardie, tachyarytmie). W przeciążeniu rozkurczowym, np. wady serca z przeciekiem krwi między jamami serca, są skuteczne dopiero po skorygowaniu wady, chociaż mogą być stosowane również w okresie poprzedzającym zabieg albo u chorych nie kwalifikowanych do zabiegu (np. brak zgody chorego). W wadach z zawężeniami drogi ujścia (np. zwężenie ujścia żylnego lewego) są pomocne w leczeniu niewydolności krążenia, której towarzyszy migotanie przedsionków ze znaczną tachyarytmią lub częstoskurcz. Glikozydy naparstnicy są nieskuteczne, a wręcz przeciwwskazane w przypadku, w którym przyczyną niewydolności krążenia jest przeszkoda mechaniczna (zwężenie zastawkowe lub pod- zastawkowe), w przewlekłym sercu płucnym, nadczynności tarczycy lub kardio- miopatii przerostowej. Nie stosuje się również glikozydów naparstnicy w istotnej arytmii komorowej, zespole WPW, zespole chorego węzła zatokowo-przedsion- kowego i bloku przedsionkowo-komorowym 11° i 111° z bradykardią.
Rolę innych leków stosowanych w niewydolności krążenia pochodzenia sercowego omówiono w następnych podrozdziałach.
Dodaj komentarz