Postępowanie kliniczne
Postępowanie kliniczne. Żołądek i pęcherz moczowy powinny być opróżnione, wnętrze nosa oczyszczone z wydzieliny, a także usunięte sztuczne uzębienie. Anestezjolog musi upewnić się, że chory jest w stanie wystarczająco dobrym do zamierzonego zabiegu. U chorych otyłych należy rozluźnić ciasne części odzieży. Premedykacja nie jest konieczna, lecz pacjenta trzeba traktować z życzliwością, wyjaśniając mu zamierzone postępowanie. Łatwo jest o wzbudzenie w chorym przekonania, że grozi mu ból i przykre odczucia, trzeba więc temu zapobiec. Kleszcze i inne narzędzia powinny być przygotowywane dyskretnie, wytwarzając atmosferę spokoju i zaufania.
Pacjent winien leżeć poziomo lub siedzieć wygodnie w fotelu, z dopasowanym podparciem pod głowę, tak aby umożliwić wygodny dostęp operatorowi. Nogi nie powinny zwisać. Ręce można włożyć do kieszeni spodni lub wygodnie spleść przed sobą. Chorym silnie zbudowanym można założyć pas biodrowy. _
Po założeniu rozwieracza między zęby chorego poucza się, jak oddychać przez nos, i równocześnie przez maskę nosową podaje się mieszaninę gazów (zwykle podtlenek azotu, tlen i halotan) w okresie tym zaleca się obecnie podawanie 30% tlenu. Anestezję chirurgiczną rozpoznaje się po zniknięciu odruchu powiekowego, ruchów gałek ocznych, zwiotczeniu żuchwy, umożliwiającemu posługiwanie się szczękorozwieraczem, oraz po regularnym oddychaniu. Jeżeli chory hiperwentylował się w czasie indukcji z obniżeniem PaC02, może dojść do krótkiego okresu płytkiego oddychania lub bez-
Dodaj komentarz