Analgezja miejscowa
-1. Analgezja miejscowa. Technika nasiękowa lub blokada gałązki unerwiającej ząb. Metoda najczęściej stosowana. Daje zwykle doskonałe wyniki i jest postępowaniem z wyboru u większości chorych. Opisywano jednak zgony po analgezji miejscowej77. Przypuszczalnie są one wynikiem rozprzestrzeniania się objętości roztworu pod onerwieni wzdłuż nerwu V w kierunku mostu78.
-2. „Ultrapłytka” anestezja za pomocą metoheksitalu. Wykonuje się za pomocą igły umieszczonej w dowolnej żyle przedramienia i połączonej ze strzykawką poprzez długi cewnik. Po wprowadzeniu do anestezji podaje się w razie potrzeby dawki uzupełniające. Dawka wymagana do indukcji wynosi pomiędzy 0,5 a 1,0 mg/kg. Szczególną opieką należy otoczyć drogi oddechowe i założyć tampon, aby zapobiec wdychaniu wody lub pyłu zębowego. Chory budzi się w ciągu kilku minut po ostatnim wstrzyknięciu, lecz przed odprowadzeniem do domu musi przez pewien czas wypocząć. Padaczka jest przeciwwskazaniem do użycia tej metody. Technika opisana wyżej spotykała się z krytyką, gdyż badania kliniczne wykazały niewydolność oddechową, hipoksemię tętniczą, ta- cHykardię, spadek oporu obwodowego oraz niedogodne warunki operacyjne przy tym nieproporcjonalnie mały był odsetek pacjentów spokojnych podczas zabiegu™. Jest to metoda bardzo kontrowersyjna. Ma ona swych entuzjastów i przeciwników. Próba, jej obrony jest dobrze przedstawiona w książce Intravenous Anaesthesia (red. S. L. Drummond-Jackson), wyd. V, 1971, S.A.A.D.
-3. „Ultrapłytka” anestezja za pomocą propanididu80′ al. Dawka wprowadzająca około 4 mg/kg. Można zastosować technikę podobną, jak dla metoheksitalu. Może dojść do nagłej zapaści, dlatego stosowana jest coraz rzadziej.
Dodaj komentarz