Enzym glikolityczny
U osoby dorosłej wydziela się w ciągu doby ok. 2000 ml soku trzustkowego. Zawiera on dużo białka i wodorowęglanów, a jego odczyn jest silnie zasadowy. W skład soku trzustkowego wchodzi wiele enzymów: proteolityczne, lipolityczne, glikolityczne i rozszczepiające polinukleotydy. Do grupy pierwszej należą: trypsyna, chymotrypsyna, aminopeptydazy i elastaza. Rozszczepiają one cząsteczki białka do prostych aminokwasów. Do grupy drugiej należą: lipaza, fosfolipaza i esterazy, które rozkładają tłuszcze obojętne, fosfolipidy i estry cholesterolu na wolne kwasy tłuszczowe, monoglicerydy, glicerol, izolecytynę, glicerofosforan choliny. Procesy te zachodzą w środowisku zasadowym w obecności soli kwasów żółciowych.
Enzym glikolityczny – alfa-amyłaza trzustkowa rozkłada skrobię do maltozy. Enzymy rozszczepiające polinukleotydy: nukleozydazy, nukleazy, rybonukleazy i deolcsyrybonuldeazy uwalniają rybozę, kwas fosforowy, zasady purynowe.
Jelito czczo i kręte spełniają zasadniczą funkcję w trawieniu i wchłanianiu pokarmu kończąc te procesy, które zapoczątkowano w jamie ustnej, żołądku i dwunastnicy. Wyróżnienie w jelicie cienkim, oprócz dwunastnicy, jelita czczego i krętego wynika z ich odmienności morfologicznych i fizjologicznych. Stosunkowo krótsze jelito czcze (2 : 3) ma dość liczne fałdy okrężne, które zwiększają jego powierzchnię wewnętrzną do 3 razy. Fałdów takich nie stwierdza się w jelicie krętym. Również kosmki jelitowe są tu liczniejsze (20-40 w mm2) niż w jelicie krętym (20-30 w mm2). Barwa jelita czczego jest intensywniej czerwona niż krętego, co wynika z lepszego jego ukrwienia. W jelicie krętym są natomiast większe skupienia grudek chłonnych, zwanych dawniej kępkami Peyera.
Dodaj komentarz