FARMAKOTERAPIA ZWIĘKSZAJĄCA OBJĘTOŚĆ WYRZUTOWĄ SERCA
Zastosowanie leków czynnie wpływających na łożysko naczyniowe pozwala na zmniejszenie obciążenia wstępnego i następczego oraz poprawę przepływu w naczyniach włosowatych. Dzięki tym działaniom jest przerywane wiele mechanizmów pogłębiających wstrząs. Niestety zastosowanie leków rozkurczających naczynia jest możliwe wówczas, gdy ciśnienie tętnicze jest normalne (skurczowe powyżej 13,3 kPa = 90 mm Hg) lub podwyższone. Stosuje się najczęściej nitro- prusydek sodowy i nitroglicerynę we wlewach dożylnych (nitrogliceryna w dawce 50 mg/500 ml, 10-150 pg/min, nitroprusydek sodowy w dawce 0,5-1 pg/kg mc. na min). Powstająca dalsza hipotonia poniżej 10,7 kPa (80 mm Hg) jest korygowana do wartości minimalnych, zapewniających perfuzję przez podawanie amin katecholowych i ewentualnie płynów (przy pojawieniu się hipowolemii) tak, aby ciśnienie tętnicze krwi było utrzymane w granicach 10,7-13,3 kPa (80-90 mm Hg). Jest to korzystniejsze dla przepływu niż zalecane uprzednio podnoszenie ciśnienia krwi za wszelką cenę. Leczenie takie musi być ściśle monitorowane: elektrokardiogram, ciśnienie tętnicze krwi i(lub) ciśnienie w naczyniach włosowatych płucnych nie mniejsze niż 2 kPa (15 mm Hg). Wydzielanie moczu w czasie godziny powinno zwiększyć się ponad 20 ml.
W pewnych przypadkach wstrząsu sercowopochodnego, szczególnie w przebiegu zawału serca, skuteczna jest farmakoterapia skojarzona dwoma lekami według następującego schematu:
– 1) nitrogliceryna od 30 |ig/min + dobutamina od 2 (ig/kg mc. na min, przy ciśnieniu skurczowym > 13,3 kPa (90 mm Hg),
– 2) dopamina 2-4 !ig/kg mc. na min + dobutamina 2-7 |ig/kg mc. na min, przy ciśnieniu skurczowym 10,7-13,3 kPa (80-90 mm Hg), lub nawet łącznie z kontra- pulsacją balonem aortalnym (p. rozdz. 2.5).
Dodaj komentarz