Klasyczne cechy anestezji
Dzisiaj przyjmuje się, że rutynowo należy dodawać przynajmniej 30% tlenu lub więcej w razie potrzeby. Okresy anestezji17 (przy użyciu wyłącznie podtlenku azotu z tlenem): 1) analgezja – okres I 2) pobudzenie, splątanie – okres II 3) anestezja chirurgiczna – okres III 4) oznaki niedotlenienia.
Klasyczne cechy anestezji podtlenkiem azotu (McKesson) – patrz: Synopsis oi Anesthesia, wyd. VI i VII, 1968 i 1973. Aparatura. Przez wiele lat do anestezji w stomatologii używano aparatów z przerywanym przepływem gazów. Najbardziej popularne było pięć modeli aparatu Waltona18 i aparat McKessona19. Ponieważ pracują one na zasadzie przepływu ,[na żądanie”, nie wymagają worka oddechowego (z wyjątkiem układów, gdzie worek jest integralną częścią aparatu, np. McKessona). Musi jednak istnieć możliwość dokładnego podawania znanej ilości tlenu. Ostatnie rozwiązania to aparaty o stałym przepływie, zaopatrzone w przepływomierze (np. typu Salisbury). Jest to spowodowane częstszym stosowaniem niehipoksycznych mieszanin podtlenku azotu i tlenu z dodatkiem środków wziewnych. Nie wymaga się już dokładnego pomiaru stężenia tlenu poniżej 20%20 i podaje się w wątpliwość dokładność wielu aparatów, będących w powszechnym użyciu21, jakkolwiek aparaty Walton 5 i A.E. są precyzyjne i odpowiadają normom Brytyjskiego In-stytutu Normalizacyjnego. Innym rozwiązaniem jest stosowanie butli gazowych zawierających mieszaninę obu gazów w równym stosunku22 i połączonych z parownikiem halotanowym. W użyciu jest także aparat systemu Medrex do podawania halotanu i podtlenku azotu z tlenem23.
Współczesne aparaty są zaopatrzone w przepływomierze, lecz wyposaża się je także w urządzenia umożliwiające dobranie stężenia tlenu pomiędzy 30 a 100% za pomocą pokrętła (Quantiflex).
Dodaj komentarz