Metoda operacyjna w rozległych resekcjach jelita
Metoda operacyjna w rozległych resekcjach jelita cienkiego ma duży wpływ na -wynik leczenia. Każda wytworzona przetoka zewnętrzna jelita, oprócz korzystnego wpływu na bezpośredni pooperacyjny przebieg, przyczynia się do utraty substancji odżywczych i soków trawiennych. W związku z tym należy ją możliwie wcześnie zlikwidować. U dzieci, którym usunięto niemal całe jelito cienkie, zaleca się stosowanie wstawek antyperystaltycznych długości kilku centymetrów. Niektórzy w tych przypadkach stosują zespolenia w formie okrężnej pętli, uzyskując wielokrotne przejście treści przez ten odcinek jelita i zwielokrotnienie ilości wchłoniętego pokarmu. Wydłużenie jelita można wykonać przecinając je wzdłuż brzegu krezkowego i przeciwkrezkowego oraz rozpreparowując arkady naczyń krezkowych dla każdej połowy jelita. Z połówek tych wykonuje się dwa nowe odcinki jelita zespalając je szeregowo.
Najistotniejszym elementem prowadzenia pooperacyjnego chorego po rozleglej resekcji jelita cienkiego jest jego odżywianie. Przez bardzo krótki odcinek jelita szybko przechodzi treść pokarmowa, nie ulegając dostatecznemu strawieniu ani wchłonięciu. Niekiedy okres przejścia pokarmu z jamy ustnej do odbytu trwa kilka minut. Związane jest to nie tylko z długością przewodu pokarmowego, lecz również z drażniącym działaniem jelita grubego przez kwaśną treść jelitową zawierającą nie strawione i nie wchłonięte tłuszcze oraz kwasy żółciowe. Stąd bardzo groźna biegunka tłuszczowa, którą można zlikwidować ograniczając ilość i jakość podawanych tłuszczów oraz stosując doustnie zasady. Karmienie doustne lub przez zgłębnik założony do żołądka albo jelita należy rozpocząć jak najwcześniej. Początkowo podaje się 5% roztwór glukozy, a następnie dodaje mleko, stopniowo zwiększając jego zagęszczenie. Powinno się podawać mleko nadtrawione w niewielkich porcjach. Dietę można stopniowo rozszerzać, jeżeli dziecko dobrze ją toleruje. W kilka tygodni po bardzo rozległych resekcjach wskazane jest stosowanie diety mało resztkowej zawierającej wszystkie produkty niezbędne do życia i rozwoju (88). Pokarm ten składa się z prostych, łatwo wchłanialnych substancji: aminokwasów, hydrolizatów białka, glukozy, sacharozy i hydrolizatów skrobi oraz niewielkiej ilości niezbędnych tłuszczów. Tłuszcze te powinny być łatwo przyswajalne, zbudowane z krótkołańcuchowych kwasów tłuszczowych. Pokarm małoresztkowy zawiera również witaminy i sole mineralne. Ze względu na nieprzyjemny smak i zapach lepiej jest tolerowany przez dzieci w ciągłych wlewach za pomocą zgłębnika założonego do żołądka lub jelita. Duża osmolarność pokarmu małoresztkowego wymaga stosowania początkowo rozcieńczeń od 1 : 4, przez 1 : 3, 1 : 2, 2 : 3, 3 : 4 do 1 : 1. W tym ostatnim rozcieńczeniu 1 ml pokarmu powinien mieć wartość energetyczną 4 kJ (1 kcal). Ilość podawanego pokarmu małoresztkowego należy również stopniowo zwiększać.
U dzieci po rozległych resekcjach jelita cienkiego żywienie pokarmem naturalnym i małoresztkowym jest niewystarczające przez wiele tygodni, a nawet miesięcy. Wymagają one uzupełnienia wlewami, które w pierwszych dobach po operacji są jedynym sposobem odżywiania. Pod ścisłą kontrolą bilansu wodno-elektrolitowego i energetycznego podaje się dożylnie aminokwasy, węglowodany, tłuszcze, witaminy, elektrolity i wodę (43, 82, 88). Obecnie stosuje się roztwory syntetycznych L-amino- kwasów z dodatkiem: glukozy, sorbitolu, ksylitolu i elektrolitów. W mieszaninie aminokwasów powinno być 50% aminokwasów nie syntetyzowanych w organizmie człowieka. Węglowodany stanowią najcenniejsze źródło energii. Podaje się je pod postacią 10-40% roztworu glukozy. Jeżeli żywienie pozajelitowe musi trwać ponad 3 tygodnie, to należy włączyć emulsje tłuszczowe, którymi pokrywa się od 30 do 50% zapotrzebowania energetycznego. Elektrolity powinno się podawać zgodnie z zapotrzebowaniem dobowym, aktualną utratą i stężeniem w surowicy. W całkowitym żywieniu pozajelitowym konieczne jest podawanie wszystkich witamin: C, Bj, B, Bc, B12, PP, A, D, E, KJ, kwasu foliowego, kwasu pantotenowego, biotyny. Do żywienia pozajelitowego stosowane są specjalne mieszanki substancji odżywczych, np. płyn Dudricka. Żywienie pozajelitowe prowadzi się drogą ciągłych wlewów do żył obwodowych lub centralnych. To drugie stosuje się ze szczególnym przestrzeganiem zasad aseptyki (p. str. 46-51). Dzieci z zespołem krótkiego jelita niejednokrotnie wymagają podawania preparatów pełnej krwi lub jej przetworów.
Dodaj komentarz