Blog – Medycyna: Lekarze do domu – Warszawa

Związki te pod względem chemicznym są pochodnymi kwasu izomasłowego. Pierwszym lekiem z tej grupy, wprowadzonym do leczenia hiperlipidemii przed przeszło 20 laty, był klofibrat. Mechanizm działania tego leku nie jest do końca poznany. Zmniejsza on biosyntezę VLDL. Aktywując lipazę lipoproteinową w tkance tłuszczowej i w wątrobie nasila lipolizę, co powoduje zwiększenie katabolizmu VLDL. Ma też hamować reduktazę hydroksymetyloglutarylo-koen- zymu A. Zwiększa aktywność fibrynolityczną i hamuje agregację płytek krwi. Łatwo wchłania się z przewodu pokarmowego. Jego biologiczny okres półtrwania wynosi ok. 12 h. Wydala się głównie z moczem. W dawce 1-2 g/24 h zmniejsza stężenie cholesterolu o 15-20%, a triglicerydów o 30-40%. Powoduje też wyraźne zmniejszenie się kępek żółtych w skórze (xanthomata). Objawami niepożądanego działania, spotykanymi w czasie jego stosowania, są: nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha, zwiększenie masy ciała. Mogą też występować bóle mięśniowe i zwiększenie aktywności kinazy fosfokreatyninowej (CPK). Badania wieloośrod- kowe (WHO Clofibrat Trial i Coronary Drug Project) wykazały, że może on zwiększać częstość występowania kamicy żółciowej i umieralność spowodowaną nowotworami. Było to powodem wycofania go z użycia w wielu krajach.

Klofibrat nasila działanie pochodnych kumaryny i może mieć podobne działanie w stosunku do leków wiążących się z białkami (np. fenytoina). Potęguje też działanie insuliny i leków przeciwcukrzycowych.