METODY ANESTEZJI
METODY ANESTEZJI nie różnią się zasadniczo od anestezji do operacji serca bez krążenia pozaustrojowego. Anestezja z użyciem tiopentalu, podtlenku azotu, tlenu i środka zwiotczającego daje dobre wyniki. Poleca się mieszaninę 100 mg skoliny i 30 mg tubokuraryny do intubacji119. Ta kombinacja daje doskonałe warunki do intubacji oraz gładkie przejście, bez kaszlu i dęcia, do sztucznej wentylacji w czasie operacji. Kaszel
i napinanie mięśni, jeśli się do nich dopuści, mogą powodować pogorszenie wentylacji, zmniejszenie rzutu serca, a nawet zatrzymanie krążenia. Pankuronium jest zadowalającą alternatywą tubokuraryny i zmniejsza możliwości hipotensji. Cyklopropan i tlen są przydatne we wprowadzeniu do anestezji dzieci i niektórych ciężko chorych dorosłych oraz w przypadkach tamponady serca lub pogorszenia odpływu krwi z komór. Celowe jest podanie dodatkowej dawki środka zwiotczającego przed rozpoczęciem per- iuzji, dla zapobieżenia nagłym ruchom oddechowym. Należy zauważyć, że krew w pompie może mieć wyższe PC02 niż krew chorego, który jest hiperwentylowany. Stosuje się także halolan120 (w niskich stężeniach), którego podawanie można kontynuować w czasie krążenia pozaustrojowego włączając parownik do halotanu (Fluotec) na doprowadzeniu tlenu do oksygenatora. W czasie krążenia omijającego płuca niektórzy anestezjolodzy wypełniają je mieszaniną 80% helu i 20% tlenu w celu zapobiegania niedodmie i przekrwieniu. Inni podają mieszaninę tlenu z podtlenkiem azotu. Ciągła wentylacja jest szkodliwa, gdyż przeszkadza w polu operacyjnym i nasila powrót krwi do lewej połowy serca. Pod koniec krążenia pozaustrojowego należy wykonać kilka głębokich inflacji, by rozprężyć ponownie płuca przed podjęciem na nowo sztucznej wentylacji.
Niektórzy autorzy polecają ketaminę do intubacji lub jako jedyny środek aneste- tyczny121 u chorych o dużym ryzyku, uważając go za najbezpieczniejszy, powodujący najmniejszą depresję układu krążenia.
Dodaj komentarz