Objawy kliniczne trzustki pierścieniowatej
wodu żółciowego wspólnego. Pierścień tkanki trzustkowej z reguły jest grubszy od strony grzbietowej i lewej niż od strony brzusznej. W jego wnętrzu przebiega okrężnie przewód trzustkowy brzusznych zawiązków trzustki. Łączy się on zazwyczaj z prze-wodem żółciowym wspólnym i przewodem zawiązka grzbietowego trzustki, uchodząc na brodawce większej dwunastnicy. Część dwunastnicy powyżej przeszkody wykazuje różnego stopnia poszerzenie z przerostem ściany. Podobnie zachowuje się żołądek.
Oliguria
sadowych, zaburzeń elektrolitowych i niskiego PaC02. Konieczne bywa podanie środków farmakologicznych lub stosowanie elektrycznej stymulacji serca.
-6. Oliguria. Może być konieczne podanie furosemidu lub mannitolu. Krwiomocz spowodowany hemolizą ustępuje zwykle samoistnie. 7. Obrzęk płuc. W czasie sztucznej wentylacji może być pomocne dodatnie ciśnienie końcowo-wydechowe.
Intubacja dotchawicza
i 0,25 mg). Neostygmina powinna być używana rutynowo w dawkach 0,07 mg/kg lub 0,5 mg/6 kg łącznie z atropiną 0,02 mg/kg. Źródłem kłopotów może być: 1) przedawkowanie 2) użycie innego środka powodującego depresję oddechową 3) niezamierzona hipotermia 4) użycie niektórych antybiotyków 5) dodatkowe użycie eteru.
Intubacja dotchawicza (p. także rozdz. XIII). Krtań dziecka różni się od krtani dorosłego następującymi cechami18: 1) jest wyżej położona: szpara głośni leży u dzieci na poziomie przestrzeni między 3 i 4 kręgiem szyjnym, u dorosłych o jedną przestrzeń niżej
Usunięcie wątroby
Oziębioną do ok. +5°C wątrobę wycina się wraz z drogami żółciowymi i dużym, zapasem naczyń do niej dochodzących. Pobiera się śledzionę i węzeł chłonny do- badań immunologicznych. Dalsze płukanie, do którego należy użyć 1-2 1 lodowatego płynu wieloelektrolitowego, wykonuje się na osobnym stole, w pojemniku- z drobno tłuczonym, jałowym lodem. Po wypłukaniu wątrobę umieszcza się w plastykowym worku z zimnym płynem Collinsa. Zawiązany worek z wątrobą wkłada się do drugiego, zawierającego jałowy, drobno tłuczony lód. Oba worki przechowuje się w trzecim, również z jałowym lodem. Tak zabezpieczona wątroba, przechowywana dodatkowo w naczyniu termostatycznym, musi być przeszczepiona w ciągu 12 godzin.
Ryzyko urazu
-2. Ryzyko urazu. Niekiedy bezpieczniej jest intubować noworodka bez uprzedniego uśpienia, ponie- -waż jest to zabieg łatwy i oddala możliwość hipoksji, będącej następstwem skurczu lub niedrożności dróg oddechowych. Anatomia noworodka powoduje, że należy posługiwać się laryngoskopem z prostą łopatką.
Rozmiar rurki. Prawidłowa długość rurki intubacyjnej, używanej u noworodków, wynosi 12 cm,’zewnętrzny koniec rurki powinien znajdować się wówczas przy wargach21. U dzieci poniżej 1 roku życia nie powinno się używać rurki o średnicy większej niż
RURKA CARLENSA
RURKA CARLENSA O PODWÓJNYM ŚWIETLE36. Skonstruowana do bronchospi.ro- metrii w r. 1949 jest umiarkowanie sztywną gumową rurką o podwójnym świetle, z wbudowanymi dwiema krzywiznami i dwoma mankietami uszczelniającymi: posiada gumowy haczyk tuż powyżej dolnej krzywizny, który opierając się o ostrogę tchawicy zapewnia właściwe ułożenie rurki. Część dystalna rurki znajduje się w lewym głównym oskrzelu i jest zaopatrzona w rozdymany mankiet, co umożliwia uszczelnienie oskrzela bez zamykania światła oskrzela lewego górnego płata. Tuż powyżej haczyka prawa połowa rurki otwiera się do prawego oskrzela, a powyżej tego otworu znajduje się drugi mankiet uszczelniający. Rurka ma także dwa baloniki kontrolne, połączone z mankietami. Jest produkowana w trzech rozmiarach. Podczas pulmonektomii lewostronnej chirurg może zaszyć lewe oskrzele główne (po aspiracji wydzieliny) po opróżnieniu obu mankietów uszczelniających i podciągnięciu rurki o około 5 cm. Następnie uszczelnia się mankiet górny i od tej chwili używa się do wentylacji tylko' prawej części rurki. W przypadku zwężenia lub niedrożności lewego oskrzela głównego rurki tej nie można stosować. Wprowadza się rurkę na ślepo przez laryngoskop, a szmer oddechowy nad płucami potwierdza jej prawidłowe położenie. Względnie wąskie światło obu części rurki jest zbyt małe przy oddechu własnym, lecz wystarcza przy prowadzeniu oddechu kontrolowanego.
Barbiturany
-1. Barbiturany. Po raz pierwszy użyte w chirurgii stomatologicznej w r. 1932 (hekso- barbital)67. Wielu anestezjologów woli u chorych ambulatoryjnych metoheksital zamiast tiopentalu ze względu na przypuszczalnie szybszy powrót świadomości. Przeciętna dawka 1,5 mg/kg w roztworze 1%. Metoheksital z podtlenkiem azotu i tlenem jest polecany jako metoda z wyboru do ekstrakcji68. Można użyć również nasennej dawki tiopentalu, a następnie podawać podtlenek azotu i tlen. Jeżeli nie przewiduje się szczególnych trudności, można stosować większe dawki (do 4 mg/kg) samego tiopentalu, jakkolwiek rozsądniej jest położyć wówczas chorego płasko na wypadek wystąpienia hipotensji.
Opisano cztery „strefy” anestezji
Opisano cztery „strefy” anestezji podtlenkiem azotu28: 1. Umiarkowana analgezja (6-25% wdychanego NzO) 25% NaO działa silniej niż 10 mg morfiny29.
-2. Analgezja dysocjacyjna (26-45%) 30% daje objawy psychiczne i utratę zdolności skupiania sięso. Nasila się przy 40%. 3. Anestezja analgetyczna81 (46-65%). Niemal zupełna niepamięć. Pacjent może reagować na polecenia.
W obrębie środkowej warstwy błony śluzowej są liczne komórki: limfocyty,
granulocyty kwasochłonne, plazmocyty i makrofagi. Limfocyty skupiają się w grudkach chłonnych (kępkach Peyera). Kępki te odgrywają ważną funkcję immunologiczną i stanowią istotny element mechanizmu obronnego ulegającego aktywacji przez bakterie i jady wchłaniane przez jelito.
Przedstawione powyżej mechanizmy trawienia, wchłaniania i obronne kształtują się i dojrzewają w rozwoju osobniczym człowieka, szczególnie intensywnie w okresie noworodkowym i niemowlęcym (48, 53). Warunkują one patologię jelita cienkiego, jego leczenie i następstwa pooperacyjne.
Obecność dobrze rozwiniętych dróg żółciowych
Obecność dobrze rozwiniętych dróg żółciowych wewnątrz- i zewnątrzwątrobo- wych nasuwa przypuszczenie, że przyczyną żółtaczki jest stan zapalny wątroby z ewentualnym zaczopowaniem przewodów zewnątrzwątrobowych, które zostały udrożnione fizjologicznym roztworem NaCl. W takim przypadku wprowadza się cienki dren polietylenowy lub sylastikowy do pęcherzyka, zabezpieczając go szwem kapciuchowym i wyprowadzając przez powłoki. Umożliwia on w okresie pooperacyjnym kontrolę wydzielania żółci, a także przepłukiwanie dróg żółciowych fizjologicznym roztworem NaCl. Po 7 dniach, jeżeli wydzielanie żółci jest zadowalające, wykonuje się ponownie badanie rentgenowskie z podaniem środka cieniującego przez dren. Prawidłowy wynik badania zezwala na usunięcie cewnika i dalsze leczenie zachowawcze.
Enzym glikolityczny
U osoby dorosłej wydziela się w ciągu doby ok. 2000 ml soku trzustkowego. Zawiera on dużo białka i wodorowęglanów, a jego odczyn jest silnie zasadowy. W skład soku trzustkowego wchodzi wiele enzymów: proteolityczne, lipolityczne, glikolityczne i rozszczepiające polinukleotydy. Do grupy pierwszej należą: trypsyna, chymotrypsyna, aminopeptydazy i elastaza. Rozszczepiają one cząsteczki białka do prostych aminokwasów. Do grupy drugiej należą: lipaza, fosfolipaza i esterazy, które rozkładają tłuszcze obojętne, fosfolipidy i estry cholesterolu na wolne kwasy tłuszczowe, monoglicerydy, glicerol, izolecytynę, glicerofosforan choliny. Procesy te zachodzą w środowisku zasadowym w obecności soli kwasów żółciowych.
OBJAWY I ROZPOZNANIE
Torbiele dróg żółciowych są chorobą ujawniającą się przeważnie u dzieci kilkuletnich, rzadziej są rozpoznawane w okresie wczesnoniemowlęcym, czasem po 12 r.ż. (2). Objawy i ich nasilenie są ściśle związane ze stopniem utrudnienia odpływu żółci do dwunastnicy. Do najczęstszych należą: stała lub przemijająca żółtaczka
o charakterze żółtaczki mechanicznej, bóle brzucha, zwłaszcza nadbrzusza, i obecność guza umiejscowionego zwykle w śródbrzuszu poniżej wątroby. Stanowią one klasyczną triadę opisaną po raz pierwszy przez Shallowa (1943), a obserwowaną jednak zaledwie u 20-30% chorych. Z innych objawów należy wymienić stany gorączkowe, wymioty i nawracające zapalenia trzustki. Najczęściej stwierdzanym, pierwszym objawem torbieli wewnątrzwątrobowych jest powiększenie wątroby.
Najnowsze komentarze