POWIKŁANIA
Najczęstszymi i najgroźniejszymi, często śmiertelnymi powikłaniami w pierwszych dniach po przeszczepie są krwotoki i zakrzepy naczyń wątrobowych. Nieco później mogą wystąpić przecieki żółci, zwężenia i niedrożności dróg żółciowych. Wywołują one często żółciowe zapalenie otrzewnej o ciężkim przebiegu oraz są punktem wyjścia dla zakażeń bakteryjnych lub grzybiczych (19).
Powietrze zalegające w jamie opłucnej
Powietrze zalegające w jamie opłucnej można usunąć: a. Stosując dren do jamy opłucnej połączony z przewodem zanurzonym pod wodą. Metoda zwykle używana.
b. Przy użyciu zastawki Heimlicha5G (flutter valve). Jest to zastawka do jednorazowego użytku, którą można stosować zamiast drenu pod powierzchnią wody. Umożliwia ona drenaż w kierunku na zewnątrz, lecz powietrze nie może wejść z powrotem do klatki piersiowej. Zastawka porusza się w rytmie oddechowym chorego.
POSTĘPOWANIE ANESTEZJOLOGICZNE
PREMEDYKACJA. W nagłych przypadkach polecane jest ograniczenie premedykacji do atropiny lub skopolaminy. Należy unikać środków powodujących depresję oddychania. Niekiedy używa się leków przeciwwymiotnych w okresie pooperacyjnym (gdy szczęki zostały połączone za pomocą drutu).
WPROWADZENIE DO ANESTEZJI. Można do niego przystąpić mając pewność, że wszystko zostało przygotowane do opanowania nagłych sytuacji, łącznie z dodatkową pomocą. Dobrze jest umieścić chorego na stole operacyjnym lub na wózku z możliwością natychmiastowej zmiany ułożenia. Ssak powinien być dostępny i włączony. Nie kiedy wskazana może być bronchoskopia. Anestezjolog powinien podjąć zwykłe działania zabezpieczające przed regurgitacją treści żołądkowej.
OPERACJE W TYLNYM DOLE CZASZKOWYM7
OPERACJE W TYLNYM DOLE CZASZKOWYM71. U niemowląt poleca się wentylację IPPV, z poświęceniem szczególnej uwagi uzupełnieniu utraty krwi, unikaniu utraty ciepła bandażuje się .brzuch i kończyny dolne i unosi nogi dziecka ku górze. Pomocne jest mierzenie ośrodkowego ciśnienia żylnego.
Obrzezanie. Wystarczają zwykłe metody anestezji. Intubacja dotchawicza jest rzadko potrzebna. Analgezja krzyżowa wykonana u dziecka uśpionego daje dobrą analgezję pooperacyjną72. Patrz rozdz. XVII.
OKSYGENATORY
-1. OKSYGENATOR BĄBELKOWY LILLEHEIA-DE WALLAi1“. Krew i gaz przepływają razem tworząc wznoszący się słup piany, co zwiększa powierzchnię wymiany. Nowoczesne oksygenatory bąbelkowe mają małą pojemność wypełniania i mogą utleniać wysokie przepływy krwi. Wykonane są jako urządzenie jednorazowe, z fabrycznie wyjałowionego tworzywa i są względnie tanie, lecz bardziej uszkadzają krew niż oksygenatory warstwowe lub membranowe.
Nowsze leki z tej grupy
Nowsze leki z tej grupy: bezafibrat, fenofibrat, ciprofibrat, gemfibrozyl silniej niż klofibrat zmniejszają stężenie cholesterolu i triglicerydów w surowicy. Mają też zmniejszać stężenie lipoproteiny Lp(a), której zwiększone stężenie jest uznawane ostatnio za niezależny czynnik zagrożenia chorobą wieńcową. Gemfibrozyl wyraźnie zwiększa stężenie HDL cholesterolu w surowicy (ok. 10%). Objawy niepożądane są podobne do występujących w czasie leczenia klofibratem. Wyniki programu Helsinki Heart Study nie wykazały, aby gemfibrozyl zwiększał częstość występowania kamicy żółciowej, natomiast zmniejszał on umieralność spowodo-waną chorobą wieńcową. Uważa się też, że pochodne kwasu fibrynowego mogą powodować regresję zmian miażdżycowych. Fenofibrat zmniejsza także stężenie kwasu moczowego w surowicy. Leków tych nie powinno się stosować u kobiet w ciąży i u dzieci.
Metody zmniejszania utraty krwi
Wszystkie aparaty wypełnia się płynem, który bywa różny: od świeżej, heparynizo- wanej krwi, przez dekstran do 5% glukozy. Do oksygenatora musi być doprowadzony tlen w dużym przepływie, co normalni:» powodowałoby nadmierne wypłukanie dwutlenku węgla. W związku z tym stosuje się mieszaninę 2,5-3,5% dwutlenku węgla w tlenie w celu utrzymania tętniczej prężności dwutlenku węgla w granicach normy.
LEKI REGULUJĄCE GOSPODARKĘ TŁUSZCZOWĄ
Rola zaburzeń gospodarki tłuszczowej w patogenezie miażdżycy, mimo wielu kontrowersji nie wydaje się budzić wątpliwości. Zwiększone stężenie cholesterolu w surowicy jest ważnym czynnikiem prowadzącym do odkładania się lipidów w ścianie tętnic i powstania zmian miażdżycowych. Udowodniono, że jest to jeden z głównych czynników ryzyka wystąpienia miażdżycy i choroby niedokrwiennej serca. Związek hipertriglicerydemii z zachorowalnością na chorobę niedokrwienną i zawał serca nie jest tak oczywisty, chociaż nie brak dowodów, że i ona zwiększa stopień ryzyka zagrożenia chorobą niedokrwienną serca.
Jelito cienkie
Jelito cienkie stanowi najdłuższą część przewodu pokarmowego ciągnącą się od odźwiernika do zasta-wki krętniczo-kątniczej (Bauhina).
U noworodka jego długość wynosi 220-250 cm, a szerokość 0,7 cm (ryc. 10-7), podczas gdy u osoby dorosłej ma 400-600 cm długości i 2,5-3 cm średnicy (64). W jelicie cienkim wyróżnia się trzy odcinki: dwunastnicę, jelito czcze i jelito kręte.
ETER DWUWINYLOWY
-5. ETER DWUWINYLOWY. Używany u dzieci jako anestetyk w jednej dawce. Dostarczany w ampułkach 3 ml i 5 ml, do stosowania za pomocą inhalatora Goldmana lub typu Oksford63 (p. str. 117). Obecnie rzadko w użyciu. –
U pacjentów ambulatoryjnych polecano intubację dotchawiczą64. Rurkę można wprowadzić ,,na ślepo” przez nos lub przez usta, używając także sukcynylocholiny lub ha- lotanu, lecz wymaga to pewnej umiejętności65.
Dzieci do 4 roku życia
-3. Dzieci do 4 roku życia. Wskazana jest premedykacja oraz życzliwe, lecz energiczn podejście. Autorzy preferują podtlenek azotu, tlen i halotan. 4. Chorzy z niedokrwistością. Źle znoszą oni hipoksję. Wprowadzenie do anestez. powinno być powolne, z podawaniem 30% tlenu.
-5. Chorzy z niewydolnością krążenia. Powinni być oni hospitalizowani. Wskazane jes oddychanie 100% tlenem przez 10 minut przed anestezją. Chorym z wadami zastawę! należy podawać antybiotyki, aby zapobiec rozwinięciu podostrego bakteryjnego zapa lenia wsierdzia.
Anestezja w stomatologii1
Dane dotyczące historii stosowania podtlenku azotu przedstawiono w rozdz. XI. Po wprowadzeniu eteru i chloroformu podtlenek azotu popadł w niełaskę, dopóki nie zain-teresowano się jego użyciem do ekstrakcji zębów przed ponad 100 laty (G. Q. Colton i T. W. Evans). Ten ostatni przedstawił swą metodę w Londynie 31 marca 1868 roku2. Inni pionierzy anestezji podtlenkiem azotu to: Edmund Andrews (1824-1904), który używał go z tlenem, Sir F. Hewitt, który zalecał racjonalne metody nauczania i praktycznego stosowania środków anestetycznych w chirurgii szczękowej oraz zaprojektował własny typ aparatu3, wreszcie E. I. McKesson (1881-1935), którego aparat z przerywanym przepływem gazów (demand-flow) jest ciągle w użyciu4. Podawanie drogą nosową weszło w powszechne użycie w stomatologii w połowie tego stulecia5, jakkolwiek Clover i Alfred Coleman użyli tej metody już w r. 1868°. W ostatnich latach dokonano ponownej oceny metod anestezji w stomatologii, kiedyś wykonywanej podtlenkiem azotu z tlenem lub powietrzem, mając na uwadze zapobieganie hipoksji i zapewnienie lepszych warunków' operacyjnych. Ulepszona technika anestezji daje chirurgowi więcej czasu i rozszerza zakres zabiegów, możliwych do wykonania w fotelu stomatologicznym. Pochodna eugenolu (olejek goździkowy) została po raz pierwszy zastosowana jako środek miejscowej analgezji w r. 18907.
Najnowsze komentarze